Explore Sengerema

En dan zijn we alweer bijna drie weken hier. Het gaat ontzettend snel. Iedereen gaat weer door met het gewone leven en ook wij hebben een ritme gevonden. Iedere ochtend staat Kiri klaar met een thermoskan thee. Heerlijke zelfgemaakte thee van citroengras en gember. Regina gaat naar haar werk op de markt en mama Sippie maakt zeep om vervolgens in het dorp te verkopen. Het straalt allemaal een relaxte sfeer uit. Alsof er in de wereld niks aan de hand is, alsof er geen pandemie van Corona bestaat. Maar ook hier zijn de gevolgen merkbaar. Ook al hebben ze hier geen lockdown, dat de wereldmarkt stilstaat wordt ook hier gevoeld. Het water van het waterleidingbedrijf wordt regelmatig afgesloten. Niet de hele dag, maar toch een groot deel van de dag. Dus het is goed plannen wanneer je gaat afwassen of douchen. En er staat altijd een grote ton met water voor het geval het water niet snel genoeg terug komt. Ook de elektriciteit kent haperingen. Een stuk meer dan vorig jaar. We merken het in ook de winkeltjes, er is een stuk minder te koop dan een jaar geleden. En ook de verdiensten zijn minimaal. Er is geen geld. Regina verkoopt rijst en bonen op de markt en is al blij als ze op een dag voor Tsh 5000 heeft verkocht. Dat is dus iets meer dan een euro. Gezien de kosten die ze heeft gemaakt houdt ze daar een paar cent aan over. Winstmarges zijn ontzettend klein en er is geen mogelijkheid dit iets te verbeteren. Ook hier wordt het tijd dat de economie weer op gang gebracht wordt. Kinderen stoppen met school om te gaan werken, want anders is er geen eten. En zo zijn er talloze voorbeelden. We mogen hopen dat dit allemaal niet al te lang meer gaat duren.

Ondertussen proberen wij de voorbereidingen voor toekomstige toeristen toch gewoon voort te zetten. Zo maken we regelmatig wandelingen om mooie routes uit te zetten. En we gaan naar een eiland in het Victoriameer, Bihiru genoemd.

Bihiru Island

In het Victoria meer liggen vele kleine en grotere eilanden. Sommige eilanden, zoiets als Ameland worden bewoond door mensen met kleine houten vissersboten. Behalve op Rubondo Island met zijn, tegenwoordig unieke flora en fauna zien we op de eilanden weinig tot geen toeristen. Bihiru Island is een bijzonder gek eilandje. Wandelend tussen de knotsgekke rotsformaties en onbekende vegetatie kun je gemakkelijk een Jurrasic-achtige sfeer oproepen. Met “gek” wordt hier “onbekend” en “ vreemd” bedoeld.

Een uur rijden en ten noorden van Sengerema stoppen we op de punt die al ver het meer insteekt. Vandaar varen we met een veerbootje in een kwartier naar het eiland. Aan boord heeft de beste man zijn mobiel aan een oude megafoon geknoopt en dus zitten wij in de knetterharde muziek. Hij denkt ons er een plezier mee te doen het zet de muziek nog wat harder. We kunnen hem vriendelijk duidelijk maken om zijn muziek een kwartiertje uit te doen.

We varen op de oever tussen een aantal aangemeerde en mooi gekleurde vissersboten. Een haven is er niet en lijkt ook niet nodig omdat alles een tijdelijk karakter heeft: veel vissers verhuizen naar waar de scholen vissen gaan. Aangekomen gooit de bootsman  een houten trapje om de boeg zodat wij kunnen uitstappen. Na wat begroetingen over en weer lopen we door het dorpje naar de andere kant van het eilandje. We lopen nu bijna alleen en worden alleen nog vriendelijk begroet door een boer met 5 koeien en twee koe kalfjes. Tussen de rotsen groeit kennelijk genoeg gras voor deze koeien. We lopen een half uur tussen hele mooi rots formaties door en komen op de andere kant van het eiland aan. Hier komen de dorpelingen maar heel weinig. Meestal worden de kinderen met emmers naar de plek gestuurd die wij ook graag willen bezoeken, namelijk de plek waar altijd vers water is. En dat is wel bijzonder want vooral in het droge seizoen is staan alle drinkwaterplekken droog. Behalve deze natuurlijke bron tussen de rotsen met helder en schoon water. Zelfs een toerist kan het zo drinken. Het water stroomt altijd en komt ondergronds van een hoger deel van het eiland. Hoe het kan dat het maar blijft stromen weet ik niet. Maar het is wel belangrijk want ze komen ook van andere eilanden en vullen hun emmers en jerrycans ermee. We blijven er een uur en genieten van de rust en schaduw die de bomen ons geven.

Viva was met ons mee en had al gevraagd wat we wilden eten als we terug zijn van dit eiland. Ik, Harold doe dan vaak wel traditioneel mee en eet Ugali met een moot gekookte vis. Ytje is daar niet zo van en eet dan het liefst wat gebakken aardappelen. In zo’n vissersdorp zijn nou eenmaal geen culinaire hoogstandjes te vinden.

Recente artikelen

Blogartikelen

Meld je aan voor onze nieuwsbrief